Freddy Quinn (80) zal nooit meer optreden

Vandaag dinsdag 27 september 2011 viert de Oostenrijkse zanger en entertainer Freddy Quinn (ESF 1956) zijn tachtigste verjaardag. Hij is sinds het overlijden van partner en manager Lilli Blessmann in januari 2008 niet meer in het openbaar verschenen.

Hij zal ook nooit meer optreden. Quinn wil ook niet dat men weet waar hij zich nu is. Ook mogen er geen foto's van hem gemaakt geworden. Het gaat hem momenteel goed. Zijn tachtigste verjaardag viert hij in kleine kring. Een groot feest zal dus niet plaatsvinden. Gasten zouden dan zo wie zo de halve wereld rond moeten reizen. In de buurt van Singapore of zo.

Quinn verliet Hamburg na de dood van Blessmann (89). Hij wilde niet eindigen zoals andere artiesten , zoals bijvoorbeeld de inmiddels overleden Peter Alexander.. Ook was hij de paparazzi beu. Fotografen stonden de hele dag bij het kerkhof om foto's te maken van een gebroken Freddy Quinn. Voor zijn huis in Hamburg zijn nog altijd fotografen te vinden.

Freddy Quinn reist erg veel. Meestal alleen. Quinn is geen prominent figuur meer. Het publiek hoeft daarom niet meer te rekenen op een optreden in zowel in hallen als op de televisie. De mensen moeten dit maar accepteren. Hij dankt zijn fans wel voor hun loyaliteit.

Freddy Quinn werd op 27 september 1931 geboren als Manfred Petz in Niederfladitz in Oostenrijk. Zijn moeder, Edith Nidl, was van beroep journaliste en zijn vader was een koopman van Ierse komaf. Freddy werd in het begin van de jaren vijftig als zanger ontdekt. In 1954 sloot Freddy een contract af met het platenlabel Polydor. Het zou echter nog twee jaar duren eer zijn eerste plaatje "Heimweh" uitkwam. "Heimweh" is de Duitse versie van "Memories are made of this" van Dean Martin. Van "Heimweh" gingen in Duitsland meer dan twee en een half miljoen exemplaren over de toonbank. Freddy werd opslag een begrip in de Duitstalige landen. "Heimweh" bereikte de gouden status . Ook "Heimatlos" uit 1957 was goed voor goud en er zouden er nog meer volgen voor Freddy Quinn.

Freddy was gedurende zijn hele carrière ook te bewonderen in films. In zijn eerste film "Canaris", uit 1954, speelde hij een bijrol. Eind jaren vijftig en in de jaren zestig was Freddy wel ieder jaar te zien in een film of musical. Voor zijn filmcarrière kreeg hij twee Bambi’s en De Goldene Leinwand. Freddy werd in zijn lange carrière ook onderscheiden met vele televisie- en platenonderscheidingen. Een Otto van het Duitse muziekblad Bravo kreeg Freddy in 1960, 1961, 1962, 1963, 1964 (zilver) en 1965 (brons). De Goldene Europa van de Europawelle Saar kreeg Freddy in 1972 uitgereikt. Van Radio Luxemburg kreeg Freddy talloze Leeuwen uitgereikt. In 1970 kreeg hij van RTL de Gouden Zendtoren, in 1972 de Gouden Mercator, in 1976 werd hij in Argentinië onderscheiden met de El Gaucho Award en ook in 1976 kreeg hij de Circus Oscar Honor Award. Als zanger van het Duitse volkslied ontving hij de Herman Löns Award, de hoogste onderscheiding voor de vertolking in dit genre.

Op 1 mei 1956 vond in de Großen Sendesaal van de Kölner Funkhauses de Duitse voorronde plaats voor het allereerste Eurovisie Songfestival, georganiseerd door de Nordwestdeutscher Rundfunk. De presentatie was in handen van Heinz Piper. Er waren twee winnaars daar er het eerste Eurovisiejaar ieder land twee liedjes inzond. Een vakjury maakte aan het einde van de uitzending de twee winnaars bekend, het waren Walter Andreas Schwarz met "Im Wartesaal zum großen Glück", waarvan hij zelf de tekst en muziek schreef, en Freddy Quinn met "So geht das jede Nacht", tekst en muziek van Peter Mösser en Lotar Olias. Van de overige tien deelnemers, waaronder Lys Assia (ESF 1956, 1957 en 1958), Margot Eskens (ESF 1966), Margot Hielscher (ESF 1957 en 1958) en Gerhard Wendland zijn de liedjes onbekend gebleven.

Op 24 mei 1956 vond in het Zwitserse Lugano het eerste Eurovisie Songfestival plaats waar zeven landen aan meededen. Ieder land zond twee liedjes in. Nederland werd vertegenwoordig door Jetty Paerl met "De vogels van Holland", een compositie van Annie M.G. Schmidt en Cor Lemaire, en Corry Brokken (ESF 1957 en 1958) met "Voorgoed voorbij", een compositie van Jelle de Vries. België werd vertegenwoordigd door Fud Leclerc (ESF 1958, 1960, 1962) met "Messieurs les noyés de la Seine" en Mony Marc met "Le plus beau jour de ma vie". Gastland Zwitserland werd vertegenwoordigd door Lys Assia. Zij zong beide Zwitserse liedjes, "Das alte Karussell", een compositie van Georg Benz Stahl, en "Refrain", een compositie van Geo Voumard en Emile Gardaz. Laatstgenoemd liedje won deze eerste editie van het Eurovisie Songfestival.

Freddy werkte na het Eurovisie Songfestival verder samen met de Lotar Olias. Hij wist tijdens zijn tournees vele zalen vol te krijgen, hij werd een wereldster, zelfs tot in Japan. Hij nam vervolgens zijn platen ook op in het Japans, waaronder zijn Eurovisiebijdrage "So geht das jede Nacht". Ook nam Freddy platen op in het Spaans, het Portugees en het Nederlands. In het Nederlands nam hij bijvoorbeeld "Heimatlos" als "Zonder thuis" op. Freddy nam een elpee op in het Zuid-Afrikaans, die waarschijnlijk zelfs vele echte fervente Freddy Quinn fans niet zullen hebben.

Het succes was groot voor Freddy maar desondanks wilde hij zijn eigen weg gaan zoeken. Freddy en Lotar Olias besloten uit elkaar te gaan. Commerciële successen waren niet meer het belangrijkste voor Freddy. Hij wilde een volksidool worden. Zij grote voorbeeld was Hans Alberts. Het repertoire van Freddy werd hiermee anders, van Heimat-titels (Duitse volksliedjes) tot zeemansrepertoire en van musical tot country.

In 1966 verraste hij vriend en vijand met "Hundert Mann und ein Befehl", een protestlied. Hiervan werden meer dan een half miljoen exemplaren verkocht. De opvolger, "Eine Handvöll Reis", was ook een protestlied. Freddy wilde echter geen protestzanger worden. "Morgen beginnt die Welt" dat hij samen met orkestleider Bert Kaempfert, opnam deed dat imago dan ook snel weer verdwijnen. Hij werkte in die tijd met verschillende producenten, waaronder Peter Orloff en Leo Leandros, de vader van Vicky Leandros (ESF 1967 en 1972).

De Schlager was in die tijd in Nederland een ondergeschoven kindje. Harry Thomas, zoon van een Franse vader en een Nederlandse moeder, vond dat hier maar eens verandering in moest komen. Hij begon in juli 1973 met het organiseren van het Schlagerfestival. De eerste vond plaats in het Limburgse Geulle, later verhuisde het jaarlijkse Schlagerfestival naar de Rodahal in Kerkrade. In 1977 was Freddy er voor het eerst bij. Hij werd later ook de presentator van het festival omdat hij goed Nederlands sprak. Het presenteren van het Schlagerfestival bleef Freddy tot in de jaren tachtig doen, waarna hij de fakkel overdroeg aan een andere Duitse zanger, Dennie Christian (Bernd Althoff).

Freddy bouwde naast zijn zangcarrière ook een gedegen carrière op als bühnester. Toneelstukken met Freddy in de hoofdrol werden kassuccessen. In april 1979 bracht Freddy in de Britse hoofdstad Londen een stuk in het Engels. De Britse pers was laaiend enthousiast. Freddy ging met dat stuk op tournee in Australië, Canada, de Verenigde Staten, Zuid-Afrika en India.

Freddy maakte voor de televisie een serie uitzendingen rondom het circus. Hij hield veel van het circus, hij vond dat er een speciale atmosfeer hing. Hij was zelf een uitstekend acrobaat. Met gevaar voor eigen leven haalde hij de gevaarlijkste stunts uit, meters boven de grond. Op een touw, 40 meter boven de grond, maakte hij kopstanden op stoelen terwijl hij liedjes als "O mein Papa" en "Ja wir sind Artisten" zong. En dit alles zonder net én zonder verzekering daar geen enkele verzekeringsmaatschappij hem wilde verzekeren zonder het gebruik van netten.

Alles wat Freddy doet, doet hij met een hoge mate van perfectie. Hij spreekt een groot aantal talen en verkocht meer dan zestig miljoen platen. Maar één deed Freddy minder perfect. Terwijl hij een woning had in Zwitserland, waar hij keurig belasting betaalde, was Freddy de meeste tijd in Hamburg bij zijn vriendin en manager Lilli Blessmann, waar hij al meer dan achtenveertig jaar mee was verloofd (of zelfs mee was getrouwd). Freddy wist niet dat hij ook in Duitsland belasting moest betalen. Hij liep hierdoor een enorme belastingschuld op, welke eind 2004 900.000 euro bedroeg.

In november 2004 werd hij, in tranen, door de rechter in de Hamburgse rechtbank veroordeeld tot twee jaar voorwaardelijke gevangenisstraf en een boete van 150.000 euro. Als hij niet bekend had was zijn straf hoger opgelopen. De rechter zal ongetwijfeld rekening hebben gehouden met zijn inmiddels hoge leeftijd.

In januari 2008 overleed Lilli Blessmann op 89-jarige leeftijd.